Mammie de Mammoet was een zachte, wollige mammoet met vriendelijke ogen. Maar er was één probleem: elke nacht kon ze maar niet slapen! Ze rolde van links naar rechts, sloot haar ogen strak, en telde de blaadjes op haar mosbed, maar niets hielp. Op een nacht keek Mammie naar buiten en zag de fonkelende sterren aan de hemel. “Wat als ik ze allemaal zou tellen?” dacht ze. Ze sloot haar ogen en begon te dromen…

In haar droom lag ze midden op een groene weide, omringd door hoge bomen die fluisterden in de wind. De sterren boven haar straalden helder, en Mammie begon ze één voor één te tellen. Eén, twee, drie… vijftig, éénenvijftig Bij ster nummer 51 voelde Mammie haar ogen zwaar worden. Ze geeuwde diep en viel zachtjes in slaap, zwevend tussen de sterren. Maar haar droom ging verder! Nu zweefde ze langs planeten en melkwegstelsels, zo licht als een veertje.

De sterren fluisterden haar sprookjesachtige verhalen toe. De volgende ochtend werd Mammie uitgerust wakker. Ze wist nu het geheim van een goede nachtrust: dromen over de sterren en in slaap vallen bij ster nummer 51! Vanaf die nacht, elke keer dat ze niet kon slapen, sloot ze haar ogen en reisde terug naar haar sterrenweide. En altijd, bij ster nummer 51, viel ze in een diepe, vredige slaap.