Het was een bijzondere dag op basisschool De Rietput. De zon scheen net iets feller dan normaal, de vogels zongen hun mooiste liedjes, en in de klas van groep 8 hing een gevoel van spanning en verwachting. Vandaag was het zover: de eindmusical. De allerlaatste keer dat deze kinderen samen op het podium zouden staan, voordat ze allemaal hun eigen weg zouden gaan.

De stoelen in de zaal waren gevuld met ouders, broertjes, zusjes, opa’s en oma’s. Iedereen was er. Maar er was nog één speciale gast die nog moest komen…

Plotseling klonk er een luid getrommel buiten. De kinderen keken verbaasd op. De juf liep naar het raam en riep: Kinderen… hij is er! Onze oude vriend… Mammie de Mammoet!

De deur zwaaide open en daar stond hij: Mammie de Mammoet. Groot, zacht, met een sjaal om zijn nek en een rugzak vol herinneringen. Zijn ogen glinsterden van emotie.

Hallo daar, mijn slimme vrienden, zei Mammie met een warme stem. Ik ben gekomen om jullie uit te zwaaien. Jullie zijn groot geworden, en ik ben zo trots!

De kinderen renden naar hem toe en omhelsden hem. Ze herinnerden zich hoe Mammie hen had geholpen bij hun eerste schooldag, hoe hij stiekem mee was gegaan op schoolreisjes, en hoe hij hen moed had ingefluisterd tijdens de Cito-toets.

“Weten jullie nog,” zei Mammie, “toen jullie dachten dat je nooit zou leren rekenen? Of toen je dacht dat spelling een monster was? En kijk nu eens! Jullie zijn klaar voor de volgende stap.”

De kinderen knikten. Ze waren blij, maar ook een beetje verdrietig. Want afscheid nemen is nooit makkelijk.

Mammie haalde een stapel enveloppen uit zijn rugzak. “Voor ieder van jullie heb ik een wens,” zei hij. “Open ze pas als je op je nieuwe school bent.”

De kinderen namen de enveloppen aan, hun ogen groot van nieuwsgierigheid.

Wat jullie ook worden, zei Mammie, “uitvinder, astronaut, juf of kunstenaar… vergeet nooit wie je bent. Leer goed, wees lief, en vergeet Mammie niet.”

Toen begon de musical. Er werd gezongen, gedanst, gelachen en zelfs een beetje gehuild. En Mammie zat op de eerste rij, met tranen in zijn ogen en een trotse glimlach op zijn gezicht.

Aan het einde van de voorstelling stonden alle kinderen in een halve cirkel. Ze zongen samen het slotlied:

Dag basisschool, hallo nieuw begin,

Met herinneringen diep vanbinnen.

We nemen afscheid met een lach en een traan,Maar Mammie blijft in ons bestaan.

Toen viel het doek. Op het grote scherm verscheen de tekst: Succes op de middelbare school!

Mammie stond op, zwaaide nog één keer, en liep langzaam de zaal uit. Zijn sjaal wapperde in de wind, en zijn rugzak leek iets lichter dan voorheen.

Tot ziens, mijn vrienden, fluisterde hij. Jullie zijn klaar voor het avontuur. En ik? Ik ga weer terug naar de ijstijd… maar jullie zitten voor altijd in mijn hart