Op een mooie lentedag liep Mammie de Mammoet door het groene gras. Ze keek om zich heen en snoof de frisse lucht op. Maar oei! Haar grote mammoetneus begon te kriebelen. Daar kwam een klein meisje aangelopen, met een stralende glimlach en een felrode klaproos in haar hand.

“Hier, Mammie!” zei ze lief. “

Een bloem speciaal voor jou. Mammie werd helemaal warm van binnen. Zo’n lief gebaar! Voorzichtig nam ze de klaproos met haar lange slurf aan. Maar ach oh! Haar neus begon nog meer te kriebelen.

“AAAATSJOE!!” nieste Mammie, zo hard dat alle bladeren van de bomen fladderden.

Het meisje lachte, en Mammie werd een beetje verlegen. Sorry,” bromde ze zacht. Ik heb een beetje hooikoorts. Het meisje klopte Mammie liefjes op haar grote poot. Geeft niks, zei ze. “Ik vind je lief, ook met hooikoorts. En zo bleef Mammie de Mammoet niet alleen een beetje verlegen, maar ook heel blij. Want soms is een klein gebaar groter dan een grote mammoet!