Het was een zwoele zomernacht. De sterren twinkelden hoog in de lucht, en het bos was stil bijna té stil. Mammie de Mammoet wandelde rustig tussen de bomen van het Heukelumse bos haar grote voeten maakten zachte plofgeluiden op de grond.  

Maar opeens zag ze iets bijzonders. Kleine lichtjes fladderden rond als dansende sterren.  

Wat is dat? bromde Mammie nieuwsgierig.  

Ze stapte voorzichtig dichterbij en ontdekte een grote open plek in het bos. Overal zweefden vuurvliegjes, hun lichtjes knipperden als mini-lantaarns.  

Mammie! riep het klein meisje dat tussen de vuurvliegjes danste. En zij riep kom mee feesten! Mammie glimlachte verlegen. Kon een mammoet wel dansen?  

Maar toen de vuurvliegjes om haar heen zweefden, voelde ze zich licht bijna als een vlinder. Ze zwaaide haar slurf in de lucht, tikte speels met haar voeten op de grond en draaide langzaam in het rond.  

De vuurvliegjes flakkerden vrolijk. Het nachtfeest was begonnen!  

En zo werd Mammie de Mammoet niet alleen de grootste danser van het bos, maar ook de meest magische. Want soms, zelfs in het donker, vind je licht waar je het niet verwacht