Tussen de appel en perenbomen aan het begin van de appeldijk ligt het stadje genaamd Heukelum, waar de huizen glimlachen en de rivier fluistert, woonde Mammie de Mammoet. Hij was groot, pluizig, en iedereen kende Mammie. De vogels floten liedjes speciaal voor hem, de muisjes schuilden onder zijn voeten als het regende, en zijn vrienden lachten altijd mee met zijn vrolijke gebrom. Op een ochtend zei Mammie met een blije grinnik dat hij op vakantie ging, lekker naar de zon, het strand, en kokosnoten met rietjes.

Zijn koffers stonden netjes naast hem, zijn zonnebril wiebelde op zijn harige mammoetneus en het vliegtuig stond klaar om hem mee te nemen. Toch voelde hij van binnen een klein piepklein knoopje. Wat als hij zijn vrienden zo erg mist dat hij vergat te genieten? Zijn vrienden kwamen aanrennen en gaven hem een grote groepsknuffel. Ze beloofden hem elke dag een berichtje te sturen en vroegen hem kiekjes van de zon te maken.

En daar ging hij, de zon was warm het zand kriebelde onder zijn poten en hij dronk kokosmelk met een rietje dat danste in de wind. Elke dag stuurde hij berichtjes naar zijn vriendjes zoals

Vandaag dacht een krab dat zijn teen een huisje was
Hij had gespetterd in zee, maar was nog steeds lekker pluizig
Zijn kamer was megagroot, maar het bed kraakte harder dan een mammoet op rolschaatsen

Langzaam begon Mammie te lachen en te genieten. Hij danste in het zand, verzamelde zonnestralen en werd vrienden met een pratende strandstoel (nou ja, bijna dan). Maar diep in zijn hart voelde hij dat zo ver weg zijn eigenlijk niks voor hem was.

Na een week stapte Mammie in het vliegtuig. Zijn hart zat vol zonnestralen, zijn koffer vol foto’s en zijn snuit vol verhalen. Toen hij landde, stonden al zijn vriendjes al klaar met spandoeken, ballonnen en een reuzegrote glimlach.

Welkom thuis Mammie

Hij waggelde naar hen toe en sloot iedereen in zijn zachte mammoetarmen en riep heel hard de volgende keer gaan we gewoon samen op vakantie, lachte hij.

En iedereen riep:
Hoera voor Mammie