Vijf jaar geleden, op een maandagochtend die net als elke andere leek, werd mijn dagelijkse routine abrupt verstoord door een tragische gebeurtenis die zich afspeelde op het punt waar ik dagelijks langs loop en vanuit mijn kantoor op uitkijk: de plaats van de tram-aanslag. Terwijl ik daar sta, overvalt me nog steeds een golf van vragen. Waarom hier? Waarom in Nederland? Deze gedachten spoken door mijn hoofd, en ik weet dat ik niet alleen ben op zoek naar antwoorden.
Maar te midden van deze onzekerheden en onrust is er een kracht die sterker is dan angst: eenheid. Laten we, als gemeenschap, naast elkaar blijven staan in deze donkere tijden. Laten we samenwerken om te voorkomen dat zulke tragedies zich herhalen. Laten we de waarden van vrede, tolerantie en solidariteit koesteren die zo kenmerkend zijn voor ons land.
Het is gemakkelijk om te vergeten, maar we mogen nooit vergeten. Laten we de herinnering aan die maandag vijf jaar geleden levend houden, niet alleen als een herinnering aan verlies, maar ook als een oproep tot actie. Laten we samenwerken, niet alleen om te rouwen, maar ook om te bouwen aan een toekomst waarin zulke tragedies tot het verleden behoren. Laten we naast elkaar blijven staan, in solidariteit en vastberadenheid, zodat we samen een betere wereld kunnen creëren voor de generaties die na ons komen.
